146. Być samotnym wśród ludzi...? [archiwalny wpis www.patrycjaa.ubf.pl]

"- Na pustyni jest się trochę samotnym. - Równie samotnym jest się wśród ludzi." (Antoine de Saint-Exupery) Trudno nie zgodzić się z tymi słowami. Często najbardziej samotnymi ludźmi są osoby, po których się tego najmniej się spodziewamy. Samo pojęcie samotności jest definiowane jako stan emocjonalny człowieka wynikający najczęściej z braku pozytywnych relacji z innymi osobami. Właśnie "wynikający z braku pozytywnych relacji" czyli nie znaczy, iż w wyniku braku jakichkolwiek relacji. Bywa, że samotność wynika np. z niskiej samooceny, która powoduje strach przed przed odrzuceniem. Myślą, że nie są odpowiednią osobą do nawiązania relacji z drugim człowiekiem. Ludzie boją się nawiązać głębszą znajomość, gdyż obawiają się, że zostaną zranieni przez drugą osobę. Często ta niechęć do nawiązywania bliższych znajomości bierze się również z faktu jakiegoś wcześniejszego zranienia, negatywnego oddziaływania innych ludzi, najczęściej tych najbliższych, a czasami z powodu braku akceptacji w rodzinie. Wszelkie zawody pogłębiają jeszcze bardziej strach przed zaufaniem drugiej osobie. Tacy ludzie wolą zamknąć się w sobie, bo wydaje się to dla nich bezpieczniejsze niż otwarcie się na drugiego i ryzykowanie, że znów przez kogoś być może będzie się cierpieć. Negatywne wzory z dzieciństwa, również nie ułatwiają tego problemu. Wszystko to zaś prowadzi do braku zaufania - do innych ludzi, ale także we własne możliwości i zdolności. Odczuwają oni ogromne poczucie winy i usilnie starają się znaleźć swój błąd, gdy któraś ich znajomość okazuje się porażką. Szczególnie jeśli to już nie pierwszy taki przypadek. Warto jednak zapamiętać - zdarza się, że najbardziej samotną osobą jest człowiek, po którym najmniej się tego spodziewamy.

POST ARCHIWALNY Z WWW.PATRYCJAA.UBF.PL
http://patrycjaa.ubf.pl/news.php?readmore=158