Odeszła Ania Przybylska

"Najbardziej chciałabym wyjść z tej sytuacji, w jakiej się teraz znajduję, i móc funkcjonować tak, jak funkcjonowałam do tej pory. Jeszcze trochę pożyć. Bardzo głęboko wierzę, że mi się uda."

Nie sądziłam, że kiedykolwiek będę tworzyć wpis na taki bądź podobny temat, ale cóż... życie pisze różne scenariusze. Dosłownie przed kilkunastoma minutami dowiedziałam się o śmierci Ani Przybylskiej. Zmarła mając niespełna 36 lat, osierociła aż trójkę dzieci. Wiedziałam, że choruje, że stale walczy o swoje życie, ale wydawało mi się, że w ostatnim czasie jest trochę lepiej.

Nie miałam okazji nigdy jej poznać osobiście ani zamienić słów, chociażby przez Internet, ale zawsze była dla mnie jakimś wzorem - odkąd tylko ją poznałam dzięki roli Marylki w "Złotopolskich". Niesamowita kobieta, zawsze uśmiechnięta, pełna życia, radości. Dzięki ciężkiej pracy zaszła bardzo daleko. Zawsze ją podziwiałam, choć sama właściwie nie wiem dokładnie czemu. Po prostu jakoś tak wyszło. Pamiętam ją w początkach kariery jako zwykłą dziewczynę, która przez lata coraz bardziej się zmieniała, piękniała, stawała się coraz dojrzalsza, ale przede wszystkim dalej była sobą - tą rodzinną Anią.

Nie potrafię jakoś uwierzyć w to, że jej naprawdę już nie ma wśród nas, że pomimo takiego rozwoju medycyny, wciąż choroby są ponad możliwościami ludzkimi. Już kiedy kilka miesięcy temu media podały fałszywą informację o jej śmierci byłam w szoku. Wtedy na szczęście okazały się to tylko plotki - tym razem niestety tak już nie będzie, bo tą informację potwierdziła już jej menadżerka zamieszczając wpis na stronie oficjalnie o treści:

"Z trudnym do wyrażenia bólem w sercu pragnę zawiadomić, że w dniu 5 października 2014 roku po ciężkiej walce z chorobą zmarła Anna Przybylska. Odeszła w spokoju, w gronie najukochańszej rodziny.
W imieniu rodziny i najbliższych proszę wszystkich o zrozumienie i uszanowanie prywatności tych, dla których od dziś tak wiele się zmieniło...
Małgorzata Rudowska"

Jedyne co nam w tym momencie to brać z niej przykład i czerpać z życia jak najwięcej.

Życie jest bardzo kruche i warto o tym pamiętać. Tak często zwracamy uwagę na bzdury, nie doceniając tego, co tak naprawdę mamy, że w ogóle możemy żyć, chodzić, oddychać.