Gdy brakuje już słów...

Moje blogowe milczenie nie było przypadkowe... Sama nie wiedziałam jak długo będzie trwać ta przerwa, jak długo nie będę w stanie nic napisać. Nie chciałam się do tego zmuszać, bo wiem, że z pisania na siłę nic dobrego nie wynika. Zresztą jak pisać o czymś, w co samemu się nie wierzy, jak dzielić się słowem, które nie wypływa z serca, tylko z obowiązku?
Niedawno umarł mi Ktoś bliski. To taki moment, w którym świat nagle się przewartościowywuje. Rzeczy ważne schodzą na dalszy plan, a pojawiają się te, których nigdy w życiu by się nie spodziewało akurat tego dnia. Zawieszasz się gdzieś pomiędzy życiem, a śmiercią - codzienność przepada, mentalnie ją odrzucasz, nie myśląc o tym, czym normalnie by się martwiło, nie myśląc o obowiązkach, nie myśląc o sobie. Czas biegnie, a Ty stoisz jakby w miejscu. Nie masz siły ani motywacji, aby zabrać się za cokolwiek. Bombardują Cię myśli. Próbujesz być silna, bo wiesz, że są inni, których trzeba pocieszyć, inni, którym musisz okazać trochę ciepła, dla których trzeba być wsparciem, inni, dla których musisz żyć normalnie, aby nie popaść w jakąś wspólną rozpacz.
Było źle, ale nie byłam sama. Mogłam liczyć na ludzi, chyba pierwszy raz w życiu tak na serio.
To są sytuacje, w których brakuje słów, w których trudno cokolwiek powiedzieć, aby kogoś pocieszyć, można w sumie tylko być.

Chyba wróciłam do świata. Jestem. I to co robię, poświęcam właśnie Tej Osobie.

Jeśli chcesz, to proszę pomódl się za mojego Dziadka.