Być jak Kopciuszek

Ostatnie dni były dla mnie bardzo aktywne. Stąd też wynikła moja kilkudniowa przerwa w pisaniu. Powoli nadrabiam zaległości i wracam do Was z nowymi przemyśleniami.
Być jak Kopciuszek… Każdy z nas zna historię Kopciuszka. Niby bajka, ale jednak jak bardzo życiowa, jak bardzo dotyka problemów życia codziennego, jak bardzo dzięki niej można wyrazić uczucia.

Kopciuszek od śmierci ojca mieszkał w domu pełnym nienawiści i zazdrości, nie było tam miłości ani sprawiedliwości. Nie oszukujmy się, świat nie jest idealny i wiele rodzin stanowczo odbiega od ideału, a nawet, ogólnie przyjętej, normalności. W postać Kopciuszka może wcielić się mnóstwo osób. Zarówno te, które czują się niechciane w swoim domu, jak i te, które z jakiś przyczyn żyją w ciągłym lęku, co przyniesie kolejny dzień.

Kopciuszek nauczył się żyć bez rodzinnego ciepła i miłości, nauczył się po prostu liczyć sam na siebie. Bywa, że my również w życiu tak postępujemy. Często złudnie próbujemy dążyć do ideału, aby zaprocentować przed bliskimi albo godzimy się na cierpienia. Dlaczego? Bo to społeczeństwo w jakim przebywamy, w szczególności rodzina, kształtuje nas i nasze patrzenie na świat. Wydaje się nam, że po prostu trzeba się pogodzić z tym jak jest, próbować przetrwać, bo nie ma nic lepszego - tak jakby takie było nasze przeznaczenie. Błędnie, ale często tak właśnie jest. Być może to strach przed zmianami albo po prostu brak wiary w to, że istnieje „inne” życie. Choć najprościej odnieść tę historię do rodziny, ten problem pojawia się również w różnych sytuacjach  życiowych począwszy od znajomych, poprzez wykształcenie, pracę, a nawet zainteresowania – nie „znamy” nic innego to tkwimy w tym, co mamy.
Pewnie nie raz słyszeliście jak chociażby ktoś męczy się w pracy, ale nie zmienia jej, bo boi się, że nie znajdzie nowej, nie będzie mieć środków do życia albo gdy ktoś narzeka, że jego znajomi ciągle go olewają, ale nie rezygnuje z nich, bo obawia się samotności.

I nagle pojawia się książę – Kopciuszek na chwilę zapomina kim jest, czuje się ważna, wyróżniona, kochana. Odkrywa nowe horyzonty, rozbudza się w niej nadzieja. Doświadcza tego, że jednak naprawdę jest coś innego niż to jej życie. Ucieka z balu, ale zmienia się – wie, że ma wpływ na swoje życie, żyje marzeniami, pragnie innego życia, tego którego doświadczyła na balu. Wymagało to od niej wielkiej odwagi. Potrzebowała, aby książę ją zatrzymał, potrzebowała tej gwarancji, pewności, że jej marzenia są realne, że jest promyk nadziei. Potrzebowała silnego bodźca z zewnątrz.
A jak to wygląda w rzeczywistości? My też często potrzebujemy "księcia". Bywa, że trudno nam podjąć decyzje o zmianach, które wiemy, że zmusiłyby nas do wyjścia ze strefy komfortu, być może kosztowały wiele trudu i wysiłku, blokuje nas często strach przed nieznanym. Jednak gdy pojawia się ten motyw z zewnątrz: człowiek, sytuacje, perspektywy, coś co pokazuje nam lepsze możliwości, daje nam poczucie własnej wartości, coś dzięki czemu czujemy się po prostu lepiej, coś co ma dla nas wartość równie dużą jak książę dla Kopciuszka, to chcemy do tego dążyć, rozbudza się w nas ta chęć walki o to, czego doświadczyliśmy. Łatwiej jest nam dążyć do celu, który w jakimś stopniu udało nam się zasmakować. Czasami mam wrażenie, że człowiek sam z siebie nie jest w stanie się zmienić, że zmienia go doświadczenie, ludzie, wydarzenia i takie właśnie zewnętrzne bodźce.

Kopciuszkowi się udało. Odnalazła siebie. My też możemy.

No i news! Poszłam za duchem czasów i założyłam Instagram'a. Jeśli macie ochotę, to znajdziecie mnie tutaj: https://www.instagram.com/patrycja.guzek
Krótkie migawki z życia codziennego i nie tylko ;) Wiecie jak jest – łatwiej dodać zdjęcie niż napisać cały wpis, więc częściej jestem tam niż tu.

Pozdrawiam Was serdecznie! I pamiętajcie:

Nie bądź Kopciuszkiem XXI wieku, nie czekaj na "księcia". Odnajdź siebie.💜