Powód czy sposób?

Gdy pojawia się potrzeba działania, ludzi można podzielić na dwa typy: tych, którzy znajdą powód, żeby czegoś nie zrobić i tych, którzy znajdą sposób, żeby to coś wykonać.
Od kilku lat staram się należeć do tej drugiej grupy. Staram się to dobre słowo, bo pewnie nie zawsze mi to wychodzi, ale jestem pełna determinacji, by osiągnąć w tej kwestii poziom maksymalny.
Dlaczego? Bo tak po prostu żyje się łatwiej, pełniej i lepiej, z większą satysfakcją i osiągnięciami.
Co jednak faktycznie nie zmienia faktu, że czasami zdarza mi się odkładać coś na później czy wątpić w to, że jestem w stanie coś tam osiągnąć.

Moim zdaniem sprawa jest prosta: jeśli chcesz, to znajdziesz sposób, jeśli nie chcesz, to znajdziesz powód. 

Znam ludzi, którzy wiecznie narzekają na swoje życie albo jakąś jego część - za pierwszym razem staram się pomóc, za drugim również, chociaż wiem, że się powtarzam z moimi radami, za trzecim razem po prostu odpuszczam, bo wiem, że to moje gadanie, nawet jeśli ta osoba twierdzi, że mega mądre, i tak jest na nic, bo nie połączy się z konstruktywnym działaniem tej osoby.
Czasami to wydaje mi się, że niektórzy ludzie wręcz uwielbiają użalać się nad sobą i swoimi problemami, i totalnie nie chcą ich rozwiązać, bo wolą rolę ofiary, narzekanie i lubią, gdy ktoś im współczuje.
Na szczęście, znam również osoby, które z całych sił starają się znaleźć sposób, aby rozwiązać wszelkie problemy i móc skorzystać z nadarzających się okazji.

Między tymi dwoma typami ludzi jest gigantyczna przepaść. I nie chodzi mi tutaj o przepaść finansową, o wykształcenie, możliwości itd. Ta przepaść dotyczy jakości ich życia i szczęścia.

Patrzę teraz na swoje ostatnie lata przez pryzmat sposobów i powodów. I wiecie co? To jest aż przerażające, ile rzeczy by mnie ominęło, gdybym zamiast szukać rozwiązania, postawiła na bierność. Wyróżniłam trzy aspekty, które na tę chwilę, według mnie, najbardziej zmieniły moje życie.
Studia - zero wsparcia od rodziny, najbliższych, nauczycieli. Kobieta na elektronice? Przecież to męskie. Kobieta na politechnice po klasie humanistycznej? Niemożliwe.
Ile wysiłku, ile łez, ile zmęczenia, ile walk sama ze sobą stoczyłam, tego nie wie nikt, chyba już stało się to wręcz niepoliczalne. Ale cóż... Tak, jestem inżynierem. Tak, skończyłam studia planowo. Tak, dostałam stypendium rektora dla najlepszych studentów. Ale przecież to było niemożliwe, serio?
Podróże - student bez przysłowiowego tysiaka od rodziców, na własnym utrzymaniu. Brak pieniędzy, czasu, wygodnego środka transportu - zawsze znajdzie się jakieś ale. Cieszę się, że i na to wszystko znalazłam sposoby i zwiedziłam tyle pięknych miejsc w naszym kraju.
Ludzie - tyle wspaniałych osób poznałam w ostatnim czasie. Wiele kilometrów przejechałam, aby poznać część z nich. Wiele razy musiałam pokonać moją nieśmiałość i lęk, aby pojawić się w danym miejscu. Ale przecież równie dobrze mogłam siedzieć w domu, bo po co jechać ponad 100 km w jedną stronę, aby pogadać z kimś przez 5 minut. Po co pokonywać swoje obawy, przecież ludzie mogą uznać mnie za wariatkę, która nieudolnie próbuje z kimś nawiązać przyjacielską relację. No cóż, "ale" zawsze się znajdzie.
W sumie to może powinnam się zamknąć w pokoju i w ogóle z niego nie wychodzić, bo w sumie po co? Po co w ogóle cokolwiek robić?

A tak serio... Zawsze znajdzie się milion takich "po co", "ale", "bo" i zawsze znajdzie się... sposób. Nie wiem dlaczego, ale ludzie już tak jakoś mają, że łatwiej znaleźć powód, aby odmówić niż wysilić się, poświęcić trochę czasu i energii, i spróbować znaleźć sposób. Pamiętajcie, że wspomnienia i to, co przeżyliśmy pozostanie z nami na zawsze, dlatego lepiej żyć aktywnie niż postawić na bierność i ślepy los.

💙