Czy warto planować?

Życia zdecydowanie nie da się zaplanować. Moglibyśmy próbować stawać na rzęsach, ale nigdy nie przewidzimy, co się wydarzy. Rzeczywistość bywa zaskakująca, a czasami drobny szczegół potrafi obrócić nasz los o te przysłowiowe 180 stopni.

Trochę słów o planowaniu...

Planowanie planowaniu nierówne. Jest to bardzo obszerne zagadnienie, bo planować można w zasadzie wszystko. Są tacy, którzy dokładnie planują cały rok, inni miesiąc, tydzień, a znajdą się też tacy, którzy nie wiedzą, co będą robić za kwadrans.

Istotą planowania jest to, że ma pomagać, a nie przeszkadzać. Plany wyznaczają drogę do celu. Nie da się dostosować rzeczywistości do planów, ale plany do rzeczywistości już tak.

Z planowaniem jest jak z podróżowaniem. Trzeba być elastycznym. Jeśli droga jest zamknięta, to po prostu obieramy inną. To jest właśnie urok planowania - dostosowywanie się do aktualnych warunków, aby dotrzeć do celu.

A co ze spontanicznością?

Często spotykam się ze stwierdzeniem, że planowanie odbiera spontaniczność. Ja tego tak nie postrzegam. Planuj, ale żyj chwilą. Czasami pojawiają się nowe możliwości, ciekawe okazje i wtedy warto zmienić swoje plany. Grunt, aby te zmiany wciąż były zgodne z naszym wewnętrznym przekonaniem.

Czy planowanie jest koniecznością?

Jasne, że nie! Są w naszym życiu takie okresy, że nawet trudno byłoby cokolwiek zaplanować. Wyobraźmy sobie matkę, która ledwo, co urodziła dziecko albo bardziej uniwersalnie: samych siebie z czterdziestoma stopniami gorączki.

Wiele też zależy od trybu życia, jak i samej osoby. W czasach szkolnych nawet nie przeszłoby mi przez myśl, żeby planować sobie dzień. Szkoła była priorytetem, a pamięć do terminów mam doskonałą, więc nawet nie musiałam notować, kiedy jest sprawdzian, kartkówka, bo po prostu miałam to ciągle z tyłu głowy. Jedyne, co wtedy planowałam to naukę na olimpiady, aby wyrobić się z całym materiałem.

Ale... znam osoby, które nie planowały i wydawało im się, że tego nie potrzebują. Natomiast gdy po moich namowach zaczęły planować, okazało się, że wzrosła ich terminowość i skuteczność w wykonywaniu zadań.

Jeśli nie planujesz, to może warto spróbować?

Co ja planuję?

Pracę, spotkania ze znajomymi, daty wydarzeń kulturalnych, którymi jestem zainteresowana, wyjazdy, a zwykle nawet listę zakupów.

Jestem raczej fanką krótkoterminowego planowania. Szczególnie, że z powodu mojej pracy plany zmieniają się nawet z godziny na godzinę. Bardzo ogólnie planuję miesiąc: wypisuje jedynie istotne wydarzenia. Tydzień staram się już układać w spójną całość, a każdego dnia wypisuję swoje zajęcia na dany dzień. Wśród nich także znajdują się te absurdalnie proste: zadzwonić, napisać, sprawdzić, zgłosić.

Co daje mi planowanie?

Przede wszystkim poczucie kontroli. I nie chodzi nawet o realizację zadań w danym terminie, a świadomość ich istnienia. Żyjemy w szybkich czasach: praca, szkoła, dom, rodzina, pasje, obowiązki, wciąż jesteśmy bombardowani licznymi bodźcami. W codzienności łatwo umykają niektóre sprawy, szczególnie te drobne.

Po drugie zwiększa moją efektywność. Łatwiej jest mi zmobilizować się do pracy i nie tracę czasu na myślenie, co jeszcze jest do zrobienia, albo po prostu od czego zacząć.

Warto planować?

Według mnie tak. Bo może i życia nie da się zaplanować, ale można mu nadać właściwy kierunek. Nie musi to być planowanie na ogromną skalę, ale są sprawy, które warto zapisać, chociażby na zwykłej kartce z listą zadań.

Jestem ciekawa, jak to u Was jest z planowaniem?